Een kritisch rapport van de Lokale Rekenkamer over het minimabeleid in Voorschoten sloeg in als een bom. Het rapport liet zien dat onze bewoners onvoldoende duidelijk hebben dat er verschillende (financiële) regelingen zijn. En belangrijker, wat die regelingen voor hen betekenen. Verschillende bewoners blijken moeite te hebben om de juiste informatie aan te leveren. Ook blijken ambtenaren niet goed bereikbaar en liet de klantgerichtheid te wensen over. Kortom, door gebrek aan algehele ondersteuning worden onze bewoners niet goed geïnformeerd over de (financiële) ondersteuningsmogelijkheden. Dat moet wat GroenLinks en PvdA betreft echt veranderen. (‘Maak minimaregelingen bekender’ - Rekenkamercommissie (rekenkamerwvolv.nl))

Groot was de verbazing dat in de begroting 2024 niets met dit kritische rapport uit april 2023 is gedaan. Sterker nog, zelfs het woord bestaanszekerheid kwam niet voor in het 181 pagina’s tellende boekwerk. Bestaanszekerheid staat kennelijk niet op het netvlies van dit College. Redenen te meer om als GroenLinks en PvdA in actie te komen. Een voorstel om geld vrij te maken en bewoners actiever als gemeente te informeren over de mogelijkheden voor (financiële) ondersteuning, haalde een ruime meerderheid in de raad. Alleen de VVD stemde tegen.

Met dit extra budget moet de gemeente veel helderder maken hoe bewoners aanspraak kunnen maken op bepaalde regelingen. De Toeslagenaffaire heeft er onder meer voor gezorgd dat bewoners wantrouwender zijn tegenover hulp van de overheid. Ze worden weggeduwd door deze zelfde overheid. Daar moet wat in veranderen. We moeten naar een systeem dat meer uitgaat van vertrouwen dan van wantrouwen. Een systeem dat bewoners perspectief biedt, in plaats dat het kansen en vertrouwen ontneemt. Een systeem dat maatwerk kan toepassen en de ambtenaar ook weer in positie brengt. Weg van de protocollen naar ruimte voor de professional.

GroenLinks raadslid Paul ’t Lam en PvdA-fractievoorzitter Arnold Posthuma: ‘We denken met ons voorstel meer inwoners te kunnen bereiken. Uit gesprekken met inwoners weten we dat er onvoldoende wordt doorverwezen. Hulp die klaarligt, komt niet bij de inwoners terecht.  De gemeente moet hier een veel actievere houding in aannemen. Zij moeten doen waar de gemeente voor bedoeld is: inwoners helpen!’